Funnies! ( grijze haren )

illustratie Gerben Valkema

Als men in Amerika over "the Funnies"spreekt bedoelt men de stripbijlagen van de zondagkranten. Het waren in feite superstripbladen op A2 of tabloid  formaat, althans in de gouden tijden van weleer. Tegenwoordig worden strips in de Amerikaanse kranten gedrukt op postzegelformaat. Jaha, vroeger was alles inderdaad altijd beter. Nou ja, sommige dingen dan. Het leek me in ieder geval fantastisch om ook een keer een grote Stripkrant uit te brengen zoals die verschenen in de jaren dertig. Ik opperde dit plan op het internetforum voor stripmakers. Vroeger had je geen internet, nu wel. Nu had ik in een klap contact met alle pakweg 100 tekenaars van Nederland. Ik communiceerde zelfs met levende stripgoden alsof filmgekken plots met Laurel en Hardy konden babbelen. Doen jullie ook mee in mijn film?

Op het forum werden  dagelijks ambitieuze plannen geopperd, het ene plan nog leuker dan het andere. Maar door de diversiteit aan meningen ( stripmakers zijn immers allemaal individuen ) zagen maar weinig wonderen het licht der geboorte. Doorzetters hadden een jaar daarvoor wel net de BNS opgericht. De Beroepsvereniging Nederlandse Stripmakers. Het is best knap. Striptekenaars verenigen in een eh…vereniging.  Dus geen flauwe grapjes over de afkorting. Enfin,  het was dus niet helemaal hopeloos om met plannetjes te komen. Ik was vastberaden door te zetten. Alle striptekenkoppen moesten dus de zelfde kant op. Alleen dat al zou een prestatie van formaat zijn.

Al snel was ik al uitgeput en ontmoedigd door de talloze beren op de weg waar collega's me gretig op wezen. Weet je wat het kost zo'n krant drukken? Weet je wat het kost om een strip te tekenen? Weet je wel waar je aan begint? Een krant! Op het forum was ik rap de dood in gediscussieerd. Maar ik werd weer tot leven gewekt door positieve reacties van collega's die het te gek vonden, en ik kreeg heimelijke sms-jes met bemoedigende woorden. Het balletje begon de goede kant op te rollen. Gerben Valkema versterkte mijn eenmans equipe. Onze energie ging dezelfde kant op. Een stripkrant man! Net zoals in the good old days! The sky was the limit. Voor talloze goedbetaalde opdrachten hadden we geen tijd meer.  Ook de afwas thuis lieten we staan. De krant ging voor! De BNS kon natuurlijk ook fijn helpen. Die betaalde de helft van de drukkosten! Voorwaarde was dat alleen leden in de krant mochten publiceren. Dat veroorzaakte wel wat consternatie. Niet iedereen zat immers bij de beroepsvereniging. Tekenaars die nog niet lid waren werden vlug lid. Velen bleken bereid het lidmaatschap te betalen en een gratis strip te leveren. Want onbetaald een strip leveren, wie wil dat nu niet!

Mijn Haarlemse kranten mannetjes, Willem Brand en Kees Reniers .Fragment uit een recent stripoptreden.

Een krant uitgeven dat had ik nooit gedaan. Maar ik wist wel een mannetje  in het Haarlemse, die talrijke krantjes uitbracht. En nog een mannetje voor de vormgeving met contact bij een goede drukker.  Enthousiaste mannetjes die de mouwen opstroopten. De andere helft van de drukkosten werd via advertenties door een van de mannetjes binnengehaald.  Ook dat is een vak apart, waar Gerben en ik geen zin in hadden. Al dat geneuzel over praktische zaken. Laat ons maar bezig zijn met de inhoudelijke kant van de krant. Zo wilde ik perse advertenties in stripvorm. Advertenties in stripvorm zouden zo niet al te storend werken tussen de andere strips. Advertenties die niet opvallen, geniaal plan van mij. We vertelde het maar niet aan de adverteerders. Ook het tijdschrift  Zone5300 zou een advertentie in stripvorm leveren. Een strip tekenen en voor de publicatie betalen. Dat was nog een stapje verder dan gratis leveren. Ja, die hadden hart voor onze zaak. Ik wilde vooral ook een dikke krant. Dat ging lukken. Ik wees mezelf ook een pagina toe. Ik moest 'm alleen nog wel even maken terwijl mijn hoofd overliep van het geregel. Bovendien ging ik op vakantie. Terwijl ik collega tekenaars wees op de deadline (heren! wel op tijd leveren ja) ging ik ergens in het buitenland in een hangmat slapen.  Ik wist immers als hoofdredacteur wanneer de echte deadline was.

De hele leuke advertentie in stripvorm van Zone 5300

Teruggekomen waren bijna alle pagina's binnen. Keurig op tijd. Maar niet allemaal. Het was leerzaam om eens aan de andere kant te staan. Arme redacteurs, ik begrijp ze nu beter. Ook moest alles nagelopen worden op foutjes. Natuurlijk zat ik zelf enkele uren voordat de persen gingen draaien als laatste nog aan mijn eigen strippagina te werken. De vormgever vloekte, er is nog 1 idioot die zijn pagina moet leveren! Maar gelukkig, de volgende dag rolde de krant van de persen. Ik poseerde er zelfs voor met een nog nat exemplaar in mijn handen. Ik huilde tranen van geluk. Het was gelukt! een stripkrant. Toen mijn tranen en de inkt droog was bladerde ik snel naar de pagina waar mijn strip stond. Ik keek naar plaatje 8,  Help! ik was vergeten de titelheld zijn haar met zwart in te vullen. Hij leek in 1 nacht grijs te zijn geworden. (net als ik, door het werk aan de krant) Het was alsof het meisje met haar opa zoende. Had de hoofdredacteur me daar niet op kunnen wijzen?! Ow, fuck! dat was ik zelf! En het was niet de enige fout waar ik fijntjes op werd gewezen. De advertentie van Zone , daar was ook iets mis mee. Er was een concept geplaatst.
Gelukkig is er nu deze blog waar ik de strip en advertentie kan tonen zoals die beide gepubliceerd hoorden te worden. Maak ik toch een beetje de foutjes goed.

Bij het ter persen gaan van de Stripkrant. De glimlach was echt! (foto Kees Reniers) 

En er was nog een ander detail waar niet al teveel aandacht aan besteed was. Distributie en verspreiding.  De volgende dag werden de kranten geleverd. 2 pallets met kranten stonden op de stoep. Ik schrok me het apelazures. Hoe kwamen die bij de lezers? Enfin, ik heb een hoop geleerd in die tijd. Maar daarover een volgende keer. Dan vertel ik ook over Stripkrant 2.

Mijn eigen film op papier, detective Nick Name.